Szlifowanie stali nierdzewnej

Przede wszystkim cząsteczki żelaza pochodzące z obróbki mechanicznej lub z tarcz szlifierskich zanieczyszczonych stalami niestopowymi, korodują w wilgotnym powietrzu i naruszają warstwę pasywacyjną ograniczając tym samym odporność korozyjną stali. Stal nierdzewna bowiem, ma tą unikalna cechą jaką jest samo pasywacja. Cecha ta jest wynikiem obecności pierwiastków stopowych, dzięki którym na powierzchni tworzy sie cienka, przezroczysta “pasywna warstwa”.
Nawet jeśli powierzchnia stali nierdzewnej zostanie podrapana albo inaczej uszkodzona, to pasywna warstwa o grubości zaledwie kilku atomów, wytwarza sie natychmiast pod wpływem tlenu z powietrza albo wody. To wyjaśnia, dlaczego stal nierdzewna nie wymaga żadnej powłoki albo innego zabezpieczenia przed korozja w eksploatacji. tlenu z powietrza albo wody.

Nie należy zatem używać materiałów, które zostały użyte wcześniej do stali niestopowej. Obecnie używa się wyłącznie materiałów ściernych syntetycznych, nie zawierających cząstek minerałów mogących powodować korozję międzykrystaliczną. Powszechnie stosowane materiały to tlenek aluminium oraz cyrkon.

W chwili obecnej najpopularniejsze sposoby obróbki ściernej stali nierdzewnej to:

I. Obróbka ściernicami listkowymi:

Obróbka ściernicami listkowymi należy do najpopularniejszej metody obróbki stali nierdzewnych. Proces szlifowania ściernicami listkowymi, jako narzędziami najbardziej elastycznymi stosowany jest do obróbki przedmiotów zarówno o prostych, jak i złożonych kształtach.

Ich cechą charakterystyczną jest bezudarowa praca na krawędziach i w kątach oraz duży wybór rozmiarów i uziarnienia dla różnych rodzajów prac. Z uwagi na pracę ze zróżnicowanymi obrotami w zależności od średnicy ściernicy, idealnym napędem są szlifierki z wałkiem giętkim ze zmiennymi prędkościami obrotowymi.

II. Obróbka ściernicami fibrowymi:

Bardzo często są nazywane potocznie krążkami z papieru ściernego. Ściernice fibrowe są mniej skuteczne od ściernic listkowych lecz ze względu na swoją elastyczność są bardzo przydatne przy wykańczaniu spoin i trudno dostępnych miejsc.

III. Obróbka taśmami bezkońcowymi:

Następnym popularnym sposobem obróbki stali nierdzewnych jest szlifowanie taśmą bezkońcową. Odbywa się ono najczęściej na szlifierkach stacjonarnych, taśmowych ręcznych lub na specjalnych przystawkach. Układ napędowy takich urządzeń składa się na ogół z rolki napędowej oraz napinającej.

Oprócz podstawowej roli związanej z nadaniem narzędziu odpowiedniej prędkości obrotowej może on spełniać jeszcze kilka innych funkcji pomocniczych, takich jak:

• odpowiednie napinanie taśmy na rolkach,
• sterowanie położeniem taśmy czy profilowanie taśmy do kształtu obrabianego przedmiotu.

Szczególnie uniwersalne są przystawki bezkońcowe do szlifierek kątowych elektrycznych, pneumatycznych oraz do wałków giętkich. Zróżnicowane kształty ramion kontaktowych oraz różne szerokości kółek prowadzących umożliwiają wyszlifowanie i wypolerowanie trudno dostępnych miejsc, drobnych elementów lub precyzyjnych spawów pachwinowych.

Szczególnie przydatne okazują się przy obróbce stali nierdzewnej, gdzie liczy się końcowy efekt wizualny, np. przy produkcji balustrad ze stali nierdzewnej lub elementów armatury spożywczej czy farmaceutycznej. Wykorzystując specyficzne kształty ramion kontaktowych i profili kół prowadzących można bez problemów prowadzić obróbkę szlifierską rur i prętów, fazować krawędzie czy wchodzić w profile zamknięte.

IV. Obróbka włókninami szlifierskimi:

Włókniny szlifierskie są nowym, trójwymiarowym wyrobem ściernym. Podłoże włókniny wykonane jest z niesplecionych włókien syntetycznych, które cechuje duża odkształcalność i odporność na działanie płynów obróbkowych.

Do włókien przyczepione są, za pomocą żywic, drobne cząstki ścierne składające się z ziaren ściernych i spoiwa. Cząstki te są rozmieszczone równomiernie w przestrzeni wyrobu, tworząc bardzo korzystną strukturę w czasie obróbki. Materiały ścierne stosowane do budowy włóknin to ziarna z elektrokorundu, węglika krzemu, krzemienia, granatu lub talku specjalnego. \ Główne zalety włóknin to: