- fizyczne i chemiczne,
- mechaniczne,
- eksploatacyjne,
- technologiczne.
Właściwości mechaniczne – są to cechy, które decydują o odporności metali i stopów na działanie rożnego rodzaju obciążeń.
Właściwości technologiczne – charakteryzują przydatność materiału do procesów technologicznych (takich jak odlewania, tłoczenia, spawania, obróbki skrawaniem i innych).
Właściwości eksploatacyjne – to cechy materiału określające jego trwałość w warunkach użytkowania.
Zachowanie się materiałów pod wpływem obciążenia zewnętrznego można określić na podstawie ich właściwości mechanicznych, do których należy:
- wytrzymałość,
- twardość,
- udarność,
- ciągliwość,
- sprężystość i inne.
Pod działaniem danego obciążenia materiał ulega odkształceniu. Jeżeli po ustaniu tego obciążenia materiał wraca do jego pierwotnego kształtu i wymiarów mamy do czynienia z odkształceniem sprężystym. Po przekroczeniu pewnego granicznego obciążenia występują w materiale odkształcenia trwale, nie znikające po ustąpieniu działania obciążenia – te zdolność do utrzymania odkształceń nazywa się plastycznością. Materiały plastyczne są ciągliwe, w przeciwieństwie do materiałów nie mających własności plastycznych, które nazywa się kruchymi. Najważniejszą właściwością materiałów, decydującą o ich praktycznym zastosowaniu jest ich wytrzymałość, przez która rozumiemy zdolność materiałów do przenoszenia obciążeń do pewnych granicznych wartości, po przekroczeniu których materiał ulega zniszczeniu. Te graniczna wartość nazywamy wytrzymałością. Naprężenia, które mogą wystąpić w materiale bez obawy naruszenia warunku wytrzymałości, nazywa się nieprężeniami dopuszczalnymi. Wartość naprężeń dopuszczalnych ustala się głównie w zależności od własności materiałów, inne kryteria przyjmując dla materiałów plastycznych i kruchych.
Obciążenia dynamiczne dzielimy w zależności od przyspieszeń na:
- stałe ,
- zmienne.
Przy zmiennych przyspieszeniach przez długi okres czasu zniszczenie konstrukcji może nastąpić na skutek zmęczenia.