Stale nierdzewne chromowe klasyfikuje się jako stale ferrytyczne i martenzytyczne. Biorąc jednak ściśle pod uwagę strukturę w stalach zaliczanych do grupy ferrytycznej – ferryt stanowi osnowę przy temperaturach normalnych, ale oprócz niego występują również niewielkie ilości węglików, które rozpuszczając się przy wyższych temperaturach powodują tworzenie się pewnej ilości austenitu, a szybkie chłodzenie może spowodować przemianę tego austenitu w martenzyt. Taki sam wpływ mają również azot i nikiel którego małe ilości pochodzące ze złomu spotyka się również w tych stalach.

Martenzyt powstający po szybkim ochłodzeniu od wysokiej temperatury strefy wpływu cieplnego spoiny jest przyczyną kruchości i pęknięć tej strefy. Przeciwdziała temu dodatek tytanu w ilości dostarczającej dla związania węgla i azotu albo dodatek pierwiastka stabilizującego ferryt, jakim jest aluminium. Działanie tytanu jest jednak tylko czasowe. Węgliki albo węgliko – azotki tytanu przy wysokich temperaturach również rozpuszczają się lecz wymaga to dłuższego czasu.

Podczas spawania czas nagrzania sfery przyspoinowej do wysokiej temperatury jest dość krótki i dzięki temu ogranicza się znacznie niepożądane tworzenie się martenzytu.

Ogólnie biorąc stali ferrytycznych nie można utwardzać przez obróbkę cieplną.

Największą ciągliwość i odporność na korozję mają one w stanie wyżarzonym przy ok.. 800°C. Ich odporność chemiczna jest lepsza niż stali martenzytycznych i wzrasta z zawartością chromu.
Są one dość odporne na działanie kwasu azotowego i środowisk utleniających, słabych kwasów organicznych, różnych produktów żywnościowych, korozję atmosferyczną z wyjątkiem warunków szczególnie agresywnych. Nagrzewanie stali do temperatur powyżej 1000 °C powoduje rozrost ziarna którego nie można potem rozdrobnić przez obróbkę cieplną. Przy niskich temperaturach stale ferrytyczne są kruche.

O autorze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *