Martenzyt powstający po szybkim ochłodzeniu od wysokiej temperatury strefy wpływu cieplnego spoiny jest przyczyną kruchości i pęknięć tej strefy. Przeciwdziała temu dodatek tytanu w ilości dostarczającej dla związania węgla i azotu albo dodatek pierwiastka stabilizującego ferryt, jakim jest aluminium. Działanie tytanu jest jednak tylko czasowe. Węgliki albo węgliko – azotki tytanu przy wysokich temperaturach również rozpuszczają się lecz wymaga to dłuższego czasu.
Podczas spawania czas nagrzania sfery przyspoinowej do wysokiej temperatury jest dość krótki i dzięki temu ogranicza się znacznie niepożądane tworzenie się martenzytu.
Największą ciągliwość i odporność na korozję mają one w stanie wyżarzonym przy ok.. 800°C. Ich odporność chemiczna jest lepsza niż stali martenzytycznych i wzrasta z zawartością chromu.
Są one dość odporne na działanie kwasu azotowego i środowisk utleniających, słabych kwasów organicznych, różnych produktów żywnościowych, korozję atmosferyczną z wyjątkiem warunków szczególnie agresywnych. Nagrzewanie stali do temperatur powyżej 1000 °C powoduje rozrost ziarna którego nie można potem rozdrobnić przez obróbkę cieplną. Przy niskich temperaturach stale ferrytyczne są kruche.